Ik ga hieronder wat over mezelf proberen te vertellen. Het lastige hiervan is dat hetgeen je leest niet is wie ik ben, maar wat ik heb meegemaakt. Hoe ik het meegemaakte ervaren heb en welke keuzes ik vervolgens gemaakt heb, zegt misschien echt iets over mij, dus daar zal ik ook over schrijven.

Maar goed, beginnend met de kale feiten...

Mijn naam is Tanja Smeets. Ik ben 49 jaar, getrouwd met Eric en moeder van 4 kinderen, op dit moment wonend in Spanje en afgestudeerd als verloskundige in Nederland in december 2000 en uit mijn ambt gestapt in december 2018.

Ik heb al van jongs af aan helderziende gaven. Letterlijk: issues in mijn eigen leven en dat van anderen 'helder zien'; veel inzicht hebben hierin. Figuurlijk; ik had ook paranormale waarnemingen. 

Vanaf mijn 16e voelde ik een sterke 'roeping' om de verloskunde in te gaan. Tijdens mijn studie bleek al dat hetgeen ik als roeping had, eigenlijk vrij weinig te maken had met hetgeen er valt onder de huidige verloskunde. Ik kwam de studie daardoor amper door; het ging heel erg in tegen wat ik voelde. Dit veroorzaakte een hoop stress bij mij. Ik heb tot zeker 2 jaar na het beïndigen van mijn studie last gehad van nachtmerries over de onmenselijkheid die er van me verwacht werd in de zorg voor vrouwen. Ik hoopte dat als ik zelfstandig aan het werk ging, ik dit anders kon gaan doen.

Ik heb in totaal 10 jaar in Nederland gewerkt en 6 jaar in Nieuw Zeeland als verloskundige.

In Nieuw Zeeland werkte ik 1 jaar in een ziekenhuis en 4-5 jaar in een zeer afgelegen gebied, waar veel thuisbevallingen en waterbevallingen gangbaar waren. Het ziekenhuis was 2,5 uur rijden of 1 uur vliegen verwijderd.

In 2010 -toen nog wonend in Nieuw Zeeland- maakte ik een burn-out door. 

Ik ging door grote innerlijke veranderingen die me ‘dwongen’ steeds eerlijker en transparanter te worden. Ik wist niet hoe ik dit in mijn werkgebied kon neerzetten, gezien de manier waarop het zorgsysteem functioneert. Ik heb een paar jaar pauze genomen van mijn werk en ben gaan kijken naar 'wie ben ik en waarom doe ik wat ik doe.' Ook kwam het sterke gevoel terug dat ik tijdens mij studie had gekregen; dat er iets niet klopt in hoe ik vind dat het 'zou moeten' en hoe het 'is' in de geboortezorg. En dat het feit dat ik me aanpaste aan hoe het is, in plaats van werken zoals ik voelde dat het moest zijn  (trouw zijn aan mezelf dus) de burn-out had veroorzaakt.

Hierna zijn we in Australie gaan wonen en heb ik vooral veel dingen ondernomen die me meer inzicht konden geven in mezelf. Een intensive van 5 dagen bij Michael Roads, een Vipassana, volle- en nieuwe maanscirkels met vriendinnen, een weekend in de woestijn doorbrengen met het oudste -nog bestaande- volk ter wereld, samen met een vriendin een intensive geven aan mensen over houden van jezelf, etc.

Het was een enorme ommekeer die ik daar doormaakte. Als ik al dacht dat ik wist wie Tanja nou eigenlijk was, dan werd dat toen in elk geval helemaal onder uit gehaald. Van de laatste maanden in Australie herinner ik me vooral de stilte in mezelf. Het was zo rustig 'in me.' Het laatste boek wat ik gelezen heb, las ik toen. Het heette 'Conversations with God'. En ik besefte dat als ik zelf kon praten met het hoogste in mezelf, dat ik dan geen boeken meer hoefde te lezen om 'verder te komen'. Want ik had alle antwoorden in me. En zo bleek het ook echt te werken; ik kon in meditatie vragen stellen en kreeg zeer resonerende antwoorden.

Sinds 2013 ben ik in Nederland weer begonnen met werken; Ik had meer inzicht in mijzelf en in mijn motivatie om dingen wel of niet te doen. Ook had ik een veel duidelijker beeld over hoe ik dit kon gaan neerzetten in de 'verloskunde' (die ik hierna 'vroedvrouwerij' ging noemen). Daarin paste dat ik 1 tot 2 uur de tijd ging nemen per zogenaamde zwangerschapscontrole. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik 5 jaar intensieve counselling ben gaan geven aan zowel zwangeren, hun partners als bij mensen buiten de verloskunde; ik werd steeds vaker gevraagd voor puur het counselling werk.

Ik besloot ook mijn helderziendheid en inzichten openlijk in mijn werk te gaan gebruiken. Dit had enorm veel voordelen: Ik kon helderziend contact maken met de baby en vrouwen helpen dit zelf ook te doen. Ik kon vrouwen ondersteunen in het meer in hun lichaam komen tijdens de zwangerschap en allerlei naar boven komende issues te helpen helen. Sommige vrouwen wilden zich meditatie technieken eigen maken, zodat ze hier zelf thuis mee verder konden.

En met thetahealing konden een hoop ongewenste diepe overtuigingen opgeruimd worden. Zoals overtuigingen met betrekking to zwanger zijn ('ik kan niet zwanger zijn'), moeder worden ('als moeder verlies ik mezelf'), baren ('baren doet pijn'). Veel vaders deden ook mee aan deze sessies, waardoor relaties tussen de ouders zich verdiepten en de vaders ook meer zicht kregen op hun eigen belemmerende overtuigingen met betrekking tot vaderschap of hun partner. 

Wat heb ik een hoop geleerd van deze sessies! Vrijwel elke persoon waar ik mee te maken had, kwam met een issue die ik vervolgens in mezelf ook herkende. En die persoon gaf mij dus eigenlijk de mogelijkheid mijn eigen issue op te lossen door hem of haar er mee te helpen. Het meest heb ik (natuurlijk) geleerd van de mensen met wie het in het begin moeizaam klikte. Zij gaven me de mogelijkheid om schaduwstukken en angsten in mezelf onder ogen te komen waardoor ik het contact met hen ook kon verbeteren.

Ik ben aanwezig geweest bij meer dan 1000 bevallingen, elke bevalling uniek. Ik heb mensen aanschouwd in hun meest krachtige en hun meest kwetsbare momenten (meestal beide op het exact zelfde moment), waar ik me zeer vereerd door voel. 

Vrouwen bevielen overal: buiten in het gras, binnen op de vloer, in een bevalbad (buiten of binnen), in het ziekenhuis, op een baarkruk, hangend aan hun partner, op de bank in de woonkamer, in een tipi tent, thuis-maar met een medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen. Alle mogelijkheden, overal. Als het maar een door hun zelf gekozen plek was.

Tussendoor kwamen er ook wel eens niet-zwangere mensen langs met 'gewoon' levens vragen, terugkerende problemen, opvoedings issues. Ze hadden via via gehoord over hoe ik werkte en besloten dat ze hiermee geholpen zouden kunnen zijn.  

Daarnaast gaf ik inzicht-cursussen aan collega's, waardoor ik leerde met groepen te werken.  Dat vond ik heel erg spannend om te gaan doen. Maar tegen die tijd had ik een soort Pipi Langkous instelling 'ik heb het nog nooit gedaan, dus ik zal het wel kunnen' ontwikkeld. Ik had ook hulp van goede vrienden met wie ik kon samenwerken in deze weekenden. 

Door mijn manier van werken kreeg ik de naam 'holistisch' of 'alternatief' te zijn. Ik had een hoop moed nodig (die ik soms uit m'n tenen moest halen) om te blijven werken zoals ik vond dat het beste was.

Ik heb in Nederland 5 jaar gewerkt (en gestreden) voor autonomie van zwangere en barende vrouwen in de reguliere geboortezorg. Dit stuitte op een hoop weerstand in de zorg. Na meerdere aanvaringen met collega's, ziekenhuizen en de Inspectie voor de gezondheidszorg, ben ik gestopt met werken als verloskundige en heb mezelf uit het BIG register geschreven, omdat ik me niet meer aan wil passen aan de eisen van het systeem. Ze waren me liever kwijt dan rijk en er is actief geprobeerd om me het werken onmogelijk te maken op veel verschillende manieren. Later kwam een uitspraak van het tuchtcollege -na een tuchtzaak tegen mij die met name ging over dossiervorming- overeen met mijn eigen conclusies in deze en kan ik alleen maar opgelucht zijn over mijn keuzes. Hoewel het een zeer diepgaande en pijnlijke periode is geweest in het jaar dat deze zaak speelde.

Ik heb alles bij elkaar een hoop ervaring en inzicht opgedaan, waardoor ik besloten heb dit werk verder uit te breiden naar counselling, omdat ik hou van mensen en weet wat mijn vaardigheden zijn. Daarnaast is het ook van essentieel belang voor mijn eigen groei. Waarschijnlijk word ik daardoor ook constant deze kant op geduwd door 'iets' in mezelf. Ook toen mijn hersenen er van overtuigd waren dat ik een ander pad in ging slaan, zorgde dit onaanwijsbare deel in mij ervoor dat ik hier nu toch weer sta.

Sinds 2009 koesteren Eric en ik de wens om een stuk land te kopen en daarop te beginnen met de ontwikkeling van een soort 'dorpje', Dit samenleven en samenwerken met anderen vinden we erg leuk. Na een lange zoektocht in onszelf en in de fysieke realiteit (meerdere emigraties op zoek naar land) hebben we een stuk land gevonden in Zuid Spanje wat alle potentie in zich heeft om te gaan worden wat we voor ogen hebben.
Samen met vrienden, die dit mede mogelijk gemaakt hebben, wonen en leven we op  dit land, op weg naar het verwezelijken van ons doel.