For English; below picture.
Langzaam en gestaag loopt het koop proces van het land. Stapje voor stapje komen we meer te weten over het systeem wat er
tegenwoordig omheen gebouwd is. Want vroeger, 15 jaar geleden, kon je nog een hoop aanklooien in Spanje. Maar dat waren de
goede, oude tijden. Tegenwoordig moet alles toch een heel stuk legaler.
Arantxa bezocht vorige week een notaris, om te achterhalen welke mogelijkheden er waren voor het ‘hypotheek’ spelen, wat zij
zouden doen voor ons. Ze kwam opgelucht terug; er waren vele mogelijkheden. De volgende stap was, om met een advocaat te praten
over welke mogelijkheid het beste was voor alle partijen.
Afgelopen dinsdag vond die afspraak plaats. De advocaat was een Engels sprekende Spanjaard, wat voor ons wel prettig was.
We merken dat ons Spaans toch stiekem een heel stuk beter is dan we dachten. De mensen om ons heen kunnen niet echt meer
‘stiekeme gesprekken’ voeren in het Spaans in onze buurt.
Zijn kantoor was in de binnenstad in een prachtig oud gebouw in Granada stad. Granada is wel een bijzondere stad. Ik heb zelf
eigenlijk niks met steden, maar ik kan oude gebouwen en een grote verscheidenheid aan winkeltjes wel waarderen.
Vanaf het moment dat de advocaat zijn mond opendeed, had Eric acuut een wantrouwen naar hem. Hij praatte inderdaad wel heel erg
richting Arantxa en Tim en de voor-en nadelen voor hen en niet voor ons, maar ikzelf had nog geen echte mening over hem. Midden
in het gesprek onderbrak Eric hem boos en gaf aan dat hij het niet op prijs stelde hoezeer de man de verkopers naar de mond
praatte. Dat gaf een verandering in het gesprek; het ging hierna ook meer over de voor-en nadelen voor ons. Maar voor Eric had
deze man het duidelijk verknoeid.
De uiteindelijk best passende optie voor alle partijen bleek huurkoop. We krijgen dan –middels een privé contract (iets wat in
Spanje grote waarde heeft)- volledige rechten tot het land in de 5 jaar dat we huur betalen. En we kunnen op elk gewenst moment
in die 5 jaar de volledige koop doen. Verder mogen ze het land aan niemand anders verkopen zolang wij netjes de huur betalen en
ons houden aan ons eind van de overeenkomst.
De advocaat wilde het contract wel voor ons optekenen, maar Eric had zoiets van ‘ik wil dat er sowieso nog een andere advocaat
naar kijkt’. Ook vroeg deze man een idioot hoog bedrag voor het optekenen van een contract. Vooral omdat Tim zelf de punten op
papier zou zetten en na overleg met ons naar hem toe zou sturen.
Tim kwam gisteravond langs met zijn punten. Onder het genot van een wijntje en pistachenootjes werden we het eens over de
punten en wat wijzigingen. Maar zijn voorstel was, dat we misschien gewoon maar een andere advocaat moesten benaderen voor het
officiële opstellen van het contract. Hij was zelf ook niet zo blij met die van hun, schijnbaar.
Wij besloten vandaag maar meteen even langs te gaan bij een advocaat die ons enige maanden geleden was aangeraden. Ze zou ook
een beetje Engels spreken en een Engelse secretaresse hebben. Toevallig was deze secretaresse aanwezig en even later de
advocate ook en konden we het er uitgebreid over hebben. Ze vertelde dat de wetten omtrent land aankoop en verkoop nog steeds
gebaseerd waren op de oude Romeinse wetten. En dat zij ze reuze interessant vond (je moet maar een hobby hebben?). Dus ze ging
erin duiken en zou ook even voor ons uitzoeken hoe alles in elkaar zat met betrekking tot dat stuk land (ons recht om er te
bouwen, de grootte van het land volgens de verschillende registratie systemen, etc). Huurkoop leek haar ook een goede
optie.
Volgende week horen we meer, maar het kon een maand duren voor ze alle gegevens bij elkaar had om het contract volledig op te
kunnen stellen, waarschuwde ze ons. Dus…stapje voor stapje.
In de tussentijd begin ik maar gewoon aan ons plan om retreats in September te geven op het land: het is duidelijk dat we er
wel uit gaan komen, en als ik te lang wacht heeft iedereen z’n kalender al vol staan tot 2020. We beginnen met een ‘glamping’
retreat en wie weet hebben we er ooit een officieel gebouw staan met slaapruimtes. Ik heb er al een website over gemaakt;
www.profoundretreats.com. Lijkt me echt gaaf om te doen.
Gisteren had ik een dag ingepland om les te geven op de post modern midwifery school in Orgiva en ik heb me enorm vermaakt. Ik
zou iets meer vertellen over thetahealing en kinesiologie, maar ik heb vooral gekeken wat de studenten ‘zagen’ in de energie
van anderen en hoe ze die dingen interpreteerden. Iedere student (en ik kwam zelf ook aan bod) kwam met iets waar ze in vast
liepen in hun dagelijks leven of iets waar ze vragen over hadden met betrekking tot zichzelf. Dan gingen we met de rest ons
focussen op die student (meestal met onze ogen dicht) en kijken wat er bij ieder omhoog kwam. Wat interessant is, is dat
hetgeen je ziet natuurlijk ook heel veel over jezelf zegt. Het was dus echt een exploratie ochtend.
In de middag zou ik, samen met een vroedvrouw uit de buurt, vragen beantwoorden en stellen, die over hun studie gingen. Ze
hadden een hoop vragen. Ik merkte een hoop onzekerheid over het bij een bevalling aanwezig zijn zonder ‘fatsoenlijke
opleiding’. Ik heb hier natuurlijk een behoorlijk sterke mening over, gezien de hoeveelheid jaren die ik aan het ontscholen ben
geweest en hoe zeer ik de opleiding tot verloskundige als een volledige brainwash heb ervaren.
Ik heb een tijd over risico perceptie en risico berekeningen gepraat om een beter beeld te geven van daadwerkelijke risico’s
van bepaalde medische indicaties. Je zou namelijk haast denken dat iedereen een enorm risico loopt dood neer te vallen als je
soms collega’s of artsen hoort praten. Dat gaf een hoop geruststelling, merkte ik. Ook de vroedvrouw die al 24 jaar werkzaam is
in dit gebied voelde zich wat gerustgesteld. Zij deed zich met grote regelmaat voor als de moeder van de barende in het geval
van een overdracht naar het ziekenhuis, omdat er behoorlijk vijandig op haar gereageerd werd als ze uitkwam voor haar rol. Ze
begeleidde geen enkele vrouw met ook maar de miniemste medische indicatie uit angst voor het vermeende enorme risico.
Maar wat ik dan weer merk, is dat zorgverleners het zo moeilijk vinden om hierover open kaart te spelen met cliënten en het dus
niet bespreken als er een verhoogd risico is (ook al is het minimaal). En deze vroedvrouw was geen uitzondering. Als zij
vrouwen met minimale medische indicaties thuis verder zou begeleiden, zou ze het er dus niet met die vrouwen over hebben. Ze
zou het zelf, stilzwijgend, beslissen. Daar begrijp ik dan dus weer niks van.
Ik merk wel dat het me nog steeds enorm bezighoud, dit beroep. En zeker na zo’n dag verhalen vertellen en les geven. Het blijft
me verbazen hoe ver mensen van zichzelf verwijderd zijn en dingen geloven zonder enig onderzoek of er enige afstand van nemen.
Zowel de studenten als de vroedvrouwen zelf. Allemaal manieren aanhouden van dingen aanpakken die ze ooit gehoord of gezien
hebben en blijven doen als een soort ‘bezwerende actie’, zonder er ooit vanaf een afstand naar gekeken te hebben. Heel
bevreemdend voor mij.
Toen ik ooit een onverwachte stuitbevalling moest begeleiden-ik was een aan een klein streekziekenhuis verbonden verloskundige
in Nieuw Zeeland in die tijd, ver verwijderd van een ziekenhuis met medische faciliteiten- merkte ik bijvoorbeeld dat ik alle
handgrepen al doende ontdekte. Handgrepen met namen als ‘de Lovset’, ‘de Mauriceau’, genoemd naar de mannelijke artsen die de
handgrepen beschreven hadden in boeken.
In dit geval verliep de geboorte niet zo vlotjes; de voetjes kwamen als eerste en de armen bleken opgeslagen te zijn. Deze
handgrepen voerde ik dus uit omdat ik meende dat er haast was om de baby ‘eruit’ te krijgen. Dit speelde in een tijd dat ik nog
erg angstig was in mijn werk en hoogstwaarschijnlijk vanuit die angst dingen heb gedaan die achteraf gezien anders gekund
hadden. Het kan zelfs zijn dat mijn eigen angst oversloeg op de vrouw en daardoor op de baby en dat de baby daardoor de armen
opsloeg.
Hoe dan ook; ik ontdekte gaandeweg de handgrepen die ik theoretisch geleerd had, jaren daarvoor, maar nooit in de praktijk
gebruikt hadden.
Later bedacht ik me dat de kerels, die de manoeuvres uitgevonden hadden, heus geen onnavolgbare intelligentie hadden en het
echt geen rocketscience was. Het was in feite vrij logisch om deze handelingen te verrichten. Het enige wat je hoefde te weten
was hoe de anatomie en de fysiologie in elkaar zaten. De rest ging dan vanzelf. Als je jezelf ten minste toestond om je
hersenen te gebruiken.
Maar als ik een stap terug ging en ik keek naar hoe deze jonge vrouw binnenkwam in het ziekenhuis (geen zorg tijdens de
zwangerschap gehad, heel erg angstig, met volledige ontsluiting en persdrang) in een koude kamer die maar niet warm wilde
worden en haar hele familie (tegen de 15 mensen) die er ook nog bij wilden zijn… en naar mijn eigen angsten en ideeën, vraag ik
me af hoe anders zoiets gegaan had kunnen zijn. En of die mannen die meer dan honderd jaar geleden dachten geboorte geheel
opnieuw te moeten uitvinden, misschien zelf ook wel heel angstig waren en situaties vanuit hun angst creëerden die ze ook
alleen maar via eigen actie konden oplossen, waarmee dan meteen het idee ontstaat dat men nodig is?
Waren Lovset en Mauriceau bijvoorbeeld bekend geraakt met de zwangere vrouwen, zodat er een ontspannenheid en vertrouwen kon
ontstaan die tijdens de bevalling de optimale werking van oxytocine had kunnen stimuleren? Ik denk het niet.
Tja, ik denk dat het duidelijk is hoezeer ik met mijn gedachten weer op dit onderwerp zit. Hmmm.
|
|
Slowly and steadily the purchase process of the land is moving forward. Step by step we learn more about the system that
surrounds this nowadays. Because in the past, like 15 years ago, you could still do a lot of ‘whatever’ in Spain. But those
were the good old times. Nowadays everything has to be a whole lot more ‘legal’.
Arantxa visited a notary last week, to find out what the options were for the 'mortgage' idea. She returned with relief; there
were many possibilities. The next step was to talk to a lawyer about which option was best for all parties.
This appointment took place last Tuesday. The lawyer was an English speaking Spaniard, which was nice for us.
However; we notice that our Spanish is secretly a whole lot better than we thought. The people around us cannot really have
'secret conversations' in Spanish anymore.
His office was downtown in a beautiful old building in Granada city. Granada is a beautiful city. I actually have nothing with
cities in general, but I can appreciate old buildings and a wide variety of shops.
From the moment the lawyer opened his mouth, Eric had an acute suspicion of him. He talked -indeed- very much towards Arantxa
and Tim and the pros and cons for them and not for us, but I myself had no real opinion about him yet. In the middle of the
conversation Eric interrupted him angrily and indicated that he did not appreciate how much the man talked to the sellers. That
gave a change in the conversation; after this, it was also more about the pros and cons for us. But for Eric this man had
clearly messed it up.
The ultimate option for all parties is rent- purchase. We can make a private contract (something that has great value in Spain)
for this, so that we have full rights to the land in the 5 years we pay rent. And we can do the full purchase at any time
during those 5 years. Furthermore, they cannot sell the land to anyone else as long as we pay the rent properly and keep to our
end of the contract.
The lawyer wanted to make the contract for us, but Eric had something like 'I want to have another lawyer look at this,
anyway'. This man also asked a huge amount for making a contract. Especially because Tim himself would put the points on paper
and send them to him after consultation with us.
Tim came by with his points last night. While enjoying a glass of wine and pistachio nuts, we agreed on the points and made
some changes. He proposed that we might just have to approach another lawyer for the official drafting of the contract. He
himself was not so happy with theirs either, apparently.
We decided today to drive by a lawyer who was recommended to us a few months ago. She could also speak a little English and she
has an English secretary. Coincidentally this secretary was present and a bit later the lawyer as well and we could talk about
the contract a bit. She said that the land purchase and sale laws were still based on ancient Roman laws. And that she found
them very interesting (nice hobby?). So she would go into it and also figure out for us everything in regard to that piece of
land (our right to build there, the size of the land according to the different registration systems, etc). Rent-buy also
seemed a good option to her.
We'll hear more next week, but it could take up to a month before she would have all the data together to complete the
contract, she warned us. So ... step by step.
In the meantime, I just started on our plan to give retreats in September on the land: it has become clear that we are going to
get it sorted out and if I wait too long everyone will have their calendar full until 2020. We start with a 'glamping' retreat
and maybe we have an official building with sleeping quarters in the future. I am really looking forward to doing this and
already created the website: www.profoundretreats.com.
Yesterday I had a planned day to teach at the post modern midwifery school in Orgiva and I really enjoyed myself. I was going
to talk more about theta healing and kinesiology, but I mainly looked at what the students 'saw' in the energy of others and
how they interpreted these energies.
Every student (and I also discussed myself) came up with something they were stuck with in their daily lives or something they
had questions about concerning themselves. Then we would focus on that student with the rest of us(usually with our eyes
closed) and see what came up in our minds. What is interesting is, that what you see, naturally also says a lot about yourself.
So it was really an exploratory morning.
In the afternoon I would, together with a midwife from the area, answer and ask questions about their studies. They had a lot
of questions. I noticed much uncertainty with them about being present during a without 'decent education'. Of course I have a
pretty strong opinion about this, considering how many years I have been de-schooling and how much I experienced the midwifery
training as a complete brainwash.
I talked about risk perception and risk calculations for a while to give a better picture of the actual risks of certain
medical indications. You would almost think that everyone runs a huge risk of just dropping dead, if you sometimes hear
midwives or doctors talking. That gave them a lot of reassurance, I noticed. Also the midwife who has been working in this area
for 24 years felt a bit reassured.
She regularly pretended to be the mother of the labouring woman, in the case of a transfer to the hospital, because she would
otherwise be treated in a very hostile manner. She did not take on any woman with even the slightest medical risk for fear of
the allegedly enormous risk.
But what I notice again and again, is that healthcare providers find it so difficult to play an open card with clients and they
will not discuss it when there is an increased risk (even if it is minimal). And this midwife was no exception. If she would
continue to support women with minimal medical indications at home, she would not talk about it with those women. She would
decide to continue the care by herself, quietly. I do not understand anything about that.
I notice that I am still very occupied with this profession. And certainly after telling stories and teaching on such a day. It
continues to amaze me how far away people have strayed from themselves and have taken on beliefs about things they picked up
from someone else or from a book, without any examination or birds eye view on these beliefs. Both the students and the
midwives are doing this.
It is almost as if, when they keep doing it that way, they can assure a good outcome, as if they can ward off all unwanted and
unexpected things happening if they keep following ‘the ritual’. Very strange.
When I had to accompany an unexpected breech delivery-I was a midwife in New Zealand attached to a small local hospital at that
time, far from a hospital with medical facilities- I noticed, for example, that I discovered all the necessary manoeuvres in
the process. Manoeuvres with names such as 'de Lovset', 'de Mauriceau', named after the male doctors who described them in
books.
In this case the birth did not go so smoothly; the feet came first and the arms were extended. So I carried out these
manoeuvres because I thought I should be in a hurry to get the baby out. This event was in a time when I was still very anxious
in my work and probably from that place of fear did things that - in retrospect- could have been done differently. It may even
be that my own fear passed over to the woman and therefore to the baby and that the baby thereby extended the arms.
Anyway; I rediscovered –on the go- the manoeuvres that I had theoretically learned, years before, but never used in
practice.
Later I realized that these guys that invented these manoeuvres did not have any inimitable intelligence and it really was not
rocket science. In fact, it was quite logical to perform these actions. All you had to know was how the anatomy and physiology
worked. The rest then went automatically.
But when I go back in time with this birth, I look at how this young woman came into the hospital (had no care during the
pregnancy, was very anxious, fully dilated and pushing) in a cold room that did not want to warm up and her whole family
(around 15 people) who also wanted to be there ... and my own fears and ideas, I wonder how different it could have gone. Maybe
even without any manoeuvre. And whether those men who thought they had to re-invent birth more than a hundred years ago, might
have been very anxious themselves and created situations out of their fear that they could only solve through their own action,
thus creating the idea that they were needed?
Did Lovset and Mauriceau, for example, become well acquainted with the pregnant women, so that a relaxation and confidence
could be created that could have stimulated the optimal functioning of oxytocin during childbirth? I do not think so.
I think the women, at a time when women were already in a low position toward men and found little value to themselves,
completely surrendered to these doctors and that they might even have seen these people for the first time during their
birth.
The least optimal circumstance for a healthy birth.
I think this must also have been the time in which some idiot invented the episitomy. Because yes, if you just want to end the
whole risk full event as fast as possible, that would be a way.
Well, I think it's clear how much I'm back on this topic with my thoughts. Hmmm.
|
|
|
|
|
Write a comment