For English; below the pictures the blog continues in English.
Na meerdere verzoeken heb ik besloten de blog toch ‘ook’ in het Nederlands te schrijven. Het is misschien meer werk, maar ik
begrijp dat je moederstaal -voor velen- toch een stuk makkelijker lezen is. Daarnaast schrijf ik ook nog steeds de Engelse
versie omdat het duidelijk voor me is dat wij met ons gezin ondertussen wereldburgers zijn en niet specifiek alleen maar
Nederlanders.
Voor alle duidelijkheid: ik hou van Nederlanders, ook al zijn we vaak zeikerds. Ik hou van onze tastbaarheid, onze eerlijkheid.
En hoe meer ik in andere landen verblijf, hoe meer ik dat waardeer.
Ik heb –bijvoorbeeld- met mensen van het Engelse eiland vaak moeite om te zien wie ze zijn en waarom ze doen wat ze doen. Er
lijkt een mist om hen heen te hangen (de beruchte Engelse mist?). Nikki, zelf geboren in Engeland, zegt dat het voor mij
waarschijnlijk het gebrek aan het geuite emotie is, wat verwarrend is voor me. Ze zegt dat die normaal gesproken niet geuit
wordt door Engelsen, waardoor je een groot deel van ‘de taal’ mist.
Op een feestje laatst, liep een Franse vrouw met een fles Bordeaux wijn rond. Ze vroeg wie er wat van wilde. En daarna zei ze;
‘ik ben geboren in de streek waar deze wijn gemaakt wordt. En ik vind mensen die deze wijn lekker vinden, fijne mensen.’
Ik moest er hartelijk om lachen, maar het zei me ook al veel over Franse mensen in het algemeen. Beer, die ook op het feestje
was en die licht aangeschoten raakte van de overweldigende wietlucht die er hing, zei; ‘wat ziet zij er Frans uit zeg’. En ja;
ze had donker haar en zo’n typisch kort Frans kapsel-met-pony.
Degene die het luidste praatte op het feestje was….? Ja juist geraden; de Amerikaan.
De Spanjaarden heb ik nog geen sticker opgeplakt; er is me nog geen specifieke karakteristiek opgevallen. Ik heb van dichtbij
een heel boze Spaanse vrouw mogen meemaken en ik was jaloers op de passie waarmee ze boos was. Alles aan haar was boos, tot in
het puntje van haar tenen. Maar ze zijn niet vaak boos en ze zijn vaak ook niet zo expressief als zij was. De kwestie waar zij
boos over was kwam duidelijk van heel diep. Over het algemeen zijn ze juist heel vriendelijk en tegemoetkomend.
Ik geniet van deze diversiteit.
Ik verwacht dat iedereen de crowdfundings actie heeft gezien die ik op Facebook en Linkedin heb geplaatst.
Binnen 10 minuten na plaatsing kwam er een pb binnen van Anna, die graag wilde bijdragen. Ze had het niet over 10 of 100 of
zelfs 1000 euro. Ze wilde zoveel bijdragen dat we een goed begin konden maken. En misschien wilde ze er zelf ook wel af en toe
zijn, in een yurt. Maar haar voornaamste reden is, dat ze het gevoel had dat het vestigen en opzetten van het soort dorpje wat
we in gedachten hebben, een bijdrage was aan een betere toekomst. En daaraan wilde ze graag bijdragen, op wat voor manier dan
ook. En aangezien financieel bijdragen de –voor haar momenteel- beste manier was, was dit wat ze wilde doen.
Mijn wens om er zo snel mogelijk te wonen -het liefst morgen al!- moet ik loslaten.
Zowel bij Renske en Dennis als bij Anna is het grootste deel van het geld beschikbaar vanaf begin maart en ook bij ons komt er
pas later nog geld binnen (teruggave van de belastingen waar ze –als je geëmigreerd bent- geen haast mee maken). Vanaf de
aanbetaling aan de eigenaar kunnen we er beginnen. Dus dat zal pas in maart zijn.
Nu ik mijn haast losgelaten heb, kan ik er alleen maar van genieten dat alles zo goed loopt. Want eigenlijk loopt het
natuurlijk bizar goed (er is een deel van mij die het nog niet eens helemaal geloofd…!).
We hebben tussendoor veel contact met Renske en Dennis over praktische zaken en over angsten en emoties die opkomen. Er is veel
in beweging in elk geval. Soms een beetje te veel. De mind kan er echt vandoor gaan met je, wat dat betreft en er meer van
maken dan wat er ‘nu’ simpelweg is. Het is fijn om daar met z’n allen over te kunnen praten.
Als de eigenaar terug is van zijn vakantie in januari, kunnen we in elk geval wel al beginnen met onderhandelen. Alles ligt dus
nog in de toekomst en is niet meer dan een idee en toezeggingen. En toch is dat waar alles altijd mee begint. En dit dus
ook.
We zijn gisteren voor het eerst weer als families bij elkaar geweest, met Nikki en JF. Ze hebben een ander huurhuis geregeld
omdat ze gek werden van het appartement waar ze zaten. Hun nieuwe huurhuis heeft een tuin en prachtige uitzichten en ligt
buiten Granada-stad. Ze hadden ons uitgenodigd voor een barbecue daar. En ondanks alles wat er gebeurd is, was het gewoon
‘ontspannen’. Er was geen “net doen alsof alles goed is”. Er was een prima sfeer.
Nikki en ik ontmoeten elkaar elke maandag, als vaste prik, om te kijken hoe we verder willen met de vriendschap. Het heeft me
enorm veel inzichten over mezelf gebracht om dit te doen. Ik merk dat mijn hart nog niet helemaal ‘open’ is naar haar, maar met
elke ontmoeting is er wel een stukje meer ruimte.
Eric heeft een sterke behoefte aan een technisch onderlegde mede-denker. Nu JF zich bezig houdt met zijn eigen land, valt deze
mede-denker weg. JF is een autodidact met prachtige innovatieve ideeën. En dat is natuurlijk heerlijk om zo iemand naast je te
hebben staan. En ondanks dat JF altijd bereid zal zijn om mee te denken, ligt zijn focus ergens anders.
Dennis is ook iemand met groot technisch inzicht. Maar zijn focus ligt nog een tijdje in Nederland en het is belangrijk dat
degene die meedenkt er ook in de dagelijkse praktijk op het land is.
Is er een zo iemand onder jullie? Je bent van harte welkom om mee te denken en te doen, ter plekke.
Er is zoveel om over te denken: Vooral als je alles sustainable wil doen en met het oog op uitbreiding (qua mensen). Het is
belangrijk om die start goed te maken.
Waar we ook nog behoefte aan hebben is een Spaans-spreker voor ons conversatie-Spaans. Dat missen we nog een beetje in alles
wat we aan onze Spaanse taalkennis doen.
|
|
After several requests I decided to write the blog also in Dutch, I gave in. It may be more work, but I understand that the
‘mother tongue’ is a lot easier for many people to read. I also will write the English version because it is clear to me that
we are now world citizens with our family and not specifically only Dutch people.
For the sake of clarity: I love the Dutch, even though we are often enormous whiners and criticisers. I love our tangibility,
our honesty. And the more I stay in other countries, the more I appreciate it.
I often struggle to see –for example- who the people from the English Island are and why they do what they do. There
seems to be a mist around them (infamous English fog?). Nikki, herself born in England, says that it is the lack of emotion in
their expression that is probably what makes me confused. She says that because it is not –normally- shown, you can miss a
large part of 'the total language'.
At a party the other day, a French woman walked around with a bottle of Bordeaux wine. She asked who wanted some. And then she
added; 'I was born in the region where this wine is made. And I think that people who like this wine, are nice people."
I laughed at it, but it also told me a lot about French people in general. Beer, who was also at the party and who got lightly
intoxicated by the overwhelming smell of pot that hung there, said; "She looks enormously French." And yes; she had dark hair
and a typically short French hairstyle-with-bangs.
The one who spoke the loudest at the party was ....? Yes correctly guessed; the American.
I have not yet put a label on Spaniards; I have not yet noticed a specific characteristic. I experienced a very angry Spanish
woman up close and I was jealous of the passion with which she was angry. Everything about her was angry, down to the tip of
her toes. But the Spaniards are not often angry and they are often not as expressive as this woman was. The issue that she was
angry about clearly came from very deep. In general, the Spanish are very friendly and accommodating.
I enjoy this diversity.
I expect everyone to have seen the crowdfunding’s action that I posted on Facebook and Linkedin?
Within 10 minutes after placement, a pm came in from Anna, who wanted to contribute. She was not talking about 10 or 100 or
even 1000 euros. She wanted to contribute so much that we could make a good start. And perhaps she also wanted to be there
occasionally, in a yurt. But her main reason was, that she felt that setting up the kind of village we have in mind was a
contribution to a better future. And she wanted to contribute to that, in whatever way. And since financial contributions were
the - for her currently - best way, this was what she wanted to do.
My wish to live there as soon as possible - preferably tomorrow! - I have to let go of.
Both for Renske and Dennis and for Anna the majority of the money is available from the beginning of March and also with us
there will be money later on (refund of taxes where the tax department - if you emigrated - are not in a hurry with). We can
start working on the land from the moment we paid the deposit to the owner. So that will be in March.
Now that I have released my haste, I can simply enjoy that everything is going so well. Because in fact it is- of course-
almost bizarre (there is a part of me who does not quite believe it yet ...!) how well it goes.
In between we have a lot of contact with Renske and Dennis about practical matters and about fears and emotions that arise.
There is a lot going on. Sometimes a bit too much. The mind can really get away with you for that matter and make more of it
than what simply is 'now'. It is nice to be able to share this with them.
If the owner is back from his holiday in January, we can start negotiating. Everything is still in the illusive future and is
nothing more than an idea and promised contributions. And yet that is where everything always starts.
We met again for the first time, yesterday, as families, with Nikki and JF. They arranged a different rental house because they
were going mental in the apartment where they were. Their new rental house has a garden and beautiful views and is outside
Granada city. They invited us for a barbecue there. And despite everything that happened, it was just relaxed. There was no
"just pretending everything is okay". There was a good atmosphere.
Nikki and I have agreed to meet each Monday, to see how we want to continue with the friendship. It has brought me a lot of
insights about myself, to do this. I notice that my heart is not completely 'open' to her yet, but with each meeting there is a
bit more space in me.
Eric has a strong wish for a technically savvy co-thinker. Now that JF is occupied with his own land, this fellow thinker falls
away. JF is an autodidact with wonderful innovative ideas. And it is, of course, wonderful to have someone like that next to
you. And despite the fact that JF is always be willing to help, his focus is somewhere else now.
Dennis is also someone with great technical insight. But his focus is still in the Netherlands for a while longer and it is
important that the person who thinks along, is also ‘on the land’ in daily life.
Is there such a person among you? You are welcome to think and to do with us.
There is so much to think about: Especially if you want to make everything sustainable and with a view on expansion (in terms
of people). It is important to make a solid start for this.
What we also need is a Spanish-speaker for our conversational Spanish. We miss that a bit in everything that we work on with
our Spanish knowledge.
|
|
|
|
|
Write a comment