For English; below pictures
Van tent naar huisje
Huisje
Ik had nooit gedacht dat het zóveel verschil zou maken om van de tent naar het chaletje te gaan: Dat ik me zoveel meer
comfortabel zou voelen, zoveel meer rust zou ervaren!!
Natuurlijk hoor en voel ik de wind veel minder, als het waait. Laatst realiseerden we ons zelfs; ‘Het zal wel waaien’, omdat we
olijven op het dak hoorden vallen. Snel de was binnen gaan halen, want die waaide ondertussen bijna –ongemerkt- van de
lijn.
Ook de waterval (die weer ‘aanstaat’) horen we in het huisje niet. De constante achtergronddreun van vallend water overstemde
veel geluiden. Nou horen we de overstemde geluiden ook niet, maar de waterval dus ook niet.
Het huisje is klein, schattig, gezellig en we realiseerden ons dat we sinds we uit Nederland vertrokken zijn, ons niet meer zo
comfortabel ergens hebben gevoeld als we ons nu hier voelen (in geen van de huizen in Ecuador en ook niet in de huurhuizen
hiervoor, in Spanje). Het gaskacheltje verwarmd de ruimte met gemak, de lucht is uit zichzelf droger (in de tent was s’ochtends
alles vochtig en koud), het uitzicht is prachtig en het is niet meer haast ‘verplicht’ om buiten door te brengen. Want binnen
is het ook gezellig. Daar schuilt natuurlijk ook meteen een gevaar in; binnen blijven zitten als je ook lekker buiten kunt
zitten en zo langzaam wegzakken in een oude comfortzone van ons. En de eerste dagen was dat ook echt zo; we zaten gewoon liever
binnen. Maar gaandeweg begint dat weer ‘gewoner’ te worden en is buiten ook vaak heel erg lekker. Bijvoorbeeld afgelopen week,
toen het dagen achter elkaar 18 graden was met een heerlijk zonnetje.
De hond, die sinds het bouwen van de aanbouw, los is s’nachts (hiervoor zat ze in een soort kennel s’nachts op de plek waar nu
de aanbouw is) vlijt zich nu tegen de deur aan om toch dicht bij te zijn. In de tent deed ze dat ook, wat een enorm kabaal gaf
bij elke beweging die ze maakte s’nachts.
Kortom; op alle fronten genieten we van de rust, het gemak, het veiligere gevoel. Ik kan zelfs MEER genieten van het land waar
we wonen, nu er schijnbaar aan bepaalde basisbehoeften is voldaan (die ik niet eens wist dat ik had).
Nu Eric in Nederland is met Beer (ze zijn afgelopen dinsdag vertrokken), ben ik dubbel zo dankbaar dat dit huisje klaar is! Met
de storm en kou die er (bijvoorbeeld vandaag) af en toe is, zou ik met spanning de nacht doorbrengen in de hoop dat de tent het
hopelijk weer een keer overleefd heeft. Wat ik wel een vreemd fenomeen vind, is dat ik het nu dan weer spannender vind (nu Eric
weg is) dat er s’nachts enge mensen (nou ja, ik bedoel natuurlijk mannen; voor enge vrouwen ben ik niet bang) zouden komen.
Terwijl ik dat in de tent niet zo sterk had. Maar nu ik daadwerkelijk een deur heb die open en dicht kan, is dat ineens een
angst; dat er s’nachts een onbekende de deur binnenkomt. Voor die angst heb je schijnbaar een deur nodig?
Normaal als Eric weg was, had ik Beer nog om mee te overleggen als apparaten het begaven, de auto niet startte, de accu’s leeg
waren of de inverter de accu’s niet wilde laden. Maar nu is Beer met Eric mee naar Nederland en vind ik dat onderdeel ook wel
spannender. Nikki leek dat aan te voelen, want ik kreeg op woensdag een berichtje van haar dat ze er waren als ik ergens hulp
mee nodig had. Een hele opluchting!
Voor de geïnteresseerden: het huisje heeft tegen de 750 euro (in totaal!) gekost.
Compostering processen
Ik heb ondertussen weer een nieuwe compostbak gebouwd (de tweede gebouwde bak). We zijn gestart met 2 plastic compostbakken die
destijds in de aanbieding waren (om snel iets neer te kunnen zetten toen we op het land gingen wonen). Toen we bezoekers op het
land kregen, waren die bakken onverwachts snel vol. Samen met de bezoekers hebben we toen een bak leeggehaald en ergens gestort
met een zwart zeil erover om het composteringsproces te versnellen en zodat we de bak weer konden gebruiken. Helaas bleef het,
ondanks het zeil erover, vliegen aantrekken. Ook de andere bak bleef vliegen aantrekken. We hebben de bakken toen verplaatst
naar het achterste stuk van het land, naast de watertank. We zijn toen ook aarde op elke lading die we erin gooiden gaan doen,
om de geur (en de vliegen) tegen te gaan. Dat werkte perfect. Het deel onder het zeil hebben we ergens begraven. Tot ieders
verbazing bleek die compost daadwerkelijk gecomposteerd te zijn; er was niks meer te zien van de groenten, het fruit, de poep
of het wc papier. Wonderlijk om mee te maken. Het rook gewoon naar aarde. En dat binnen 3 maanden tijd!
In September hadden we boompjes besteld. De grond om deze in te planten wilden we maken van een mengsel van onze compost en de
‘gewone’ grond. De oudste bak (4 maanden) bleek ook alweer VOLLEDIG gecomposteerd. En dat terwijl we er niks bijzonders mee
doen. We gooien de wc emmers en groente-en fruit afval er in leeg, we gooien er wat aarde over (tegen de geur) en that’s it. Ik
roer er niet in voor de zuurstof die er bij zou moeten kunnen, ik gooi er – naast de urine die in de wc emmers zit- geen water
bij. Ik doe niks van de dingen die je schijnbaar zou moeten doen. En toch was alles omgezet. Het enige wat ik er nog aan
herkenbaars in kon vinden was half vergane avocadopitten. Het rook naar vochtige bosgrond, ik zweer het je. Net magie. Dus daar
staan alle blije boompjes nu in te groeien.
Mar, die me hielp (want Lem zou liever gewoon dood gaan, zei hij), gruwde van het idee, maar moest ook toegeven dat het reuze
meeviel. Het ‘idee’ was het enige wat haar dwars bleef zitten.
De tweede plastic compostbak zit er nu ondertussen ook alweer zo’n 4 maanden in en die zal ik waarschijnlijk in Januari gaan
legen, om een start te maken met de bloementuin. Ik heb besloten geen moestuin meer te starten in de perken die ik gemaakt had
in mei. Ik ga daar alleen veel bloemen zetten, voor de mooi. Waar er wel een moestuin gaat komen? Geen idee.
Een grote bak, gemaakt van pallets, raakte in oktober vol (mede dankzij gasten in de yurt) waardoor de eerste plastic bak weer
in gebruik genomen werd, terwijl ik ondertussen een heel grote, nieuwe bak heb gemaakt waar nog aan begonnen moet worden. Ik
kan dus met vreugde meedelen dat dit onderdeel perfect werkt!
Koken en eten
De kinderen koken sinds enige tijd weer serieus mee. Mar kookt elke week op maandag en Beer en Lem wisselen elkaar af, om de
week. Mar heeft de uitdaging opgepakt om veganistische maaltijden te googelen en maken, om te kijken of ze inspirerend genoeg
zijn om te gebruiken voor de retreats. En ze heeft zo al meerdere blijvertjes geproduceerd. Lem en Beer maken exact dat wat ze
lekker vinden en laten voor mij het vlees er uit (of maken een extra deel zonder vlees). Ik ben ondertussen gestopt met strak
veganistisch eten. Ik eet nu weer gewoon vegetarisch. Omdat het dit kookproces anders te veel zou gaan belemmeren en ik dat
niet wilde, ging ik er opnieuw over nadenken. Voor Beer en Lem is vegetarisch koken zeer doenbaar, maar veganistisch koken
niet, gaven ze aan.
Als ik keek naar waarom ik veganistisch at, is dat een proces geweest. Ik ging namelijk kijken waar mijn lichaam wel en niet
goed op reageerde vorig jaar. Ik ben toen begonnen in oktober vorig jaar met rauw eten. Alleen maar rauw. In maart, toen we op
het land zouden gaan wonen, ben ik overgegaan op veganistisch, omdat ik behoefte begon te krijgen aan warm eten. Langzaam ben
ik weer meer verschillende dingen gaan eten. Ik weet wat verkeerd valt en wat ‘ok’ valt en wat goed valt. Toch hou ik behoefte
aan dingen die verkeerd of ‘ok’ vallen. Of ik me nou wel of niet aan een of ander dieet hou. En door dat inzicht ben ik terug
gegaan naar hoe ik al eet sinds m’n 4e levensjaar; vegetarisch. Ik heb simpelweg geen behoefte aan vlees, nooit
gehad ook. Anders zou ik dat nu ook gewoon gaan eten. Ik geef dus weer toe aan mijn behoeftes, kort gezegd.
Wwoofing
Het lijkt er op dat we ons gaan inschrijven als Wwoof (World Wide Opportunity on Organic Farms) host. We hebben namelijk een
olijvenoogst die gedaan moet worden, een gemeenschappelijke keuken die gebouwd moet worden, een moestuin die aangelegd moet
worden, etc. Er is zoveel te doen in de komende maanden, dat we graag hulp erbij willen halen. Als iemand nog andere
mogelijkheden voor het vinden van hulp weten, horen we het graag.
Bouw van het huisje foto 1-15.
Foto 16; verdiende rust voor bouwer Eric.
Foto 17; moeder en dochter liefde
Foto 18 en 19; vegan maaltijden
Foto 20 broederliefde (of gewoon; wie is het sterkste?)
|
|
Pictures:
Building the cottage picture 1-15.
16; well deserved rest for builder Eric.
17; mother and daughter love.
18 en 19; vegan meals
20 brotherlove (or just; who is the strongest?)
From tent to cottage
Cottage
I never thought it would make so much difference to go from the tent to the chalet: That I would feel so much more comfortable,
experience so much more peace !!
Obviously I hear and feel the wind much less when it’s windy. We even recently realized; "It must be windy outside…", because
we heard olives fall on the roof. Quickly I went out to get the laundry, while it was almost blowing off the line.
We also do not hear the waterfall (which has "turned on" recently) in the house. The constant background noise of falling water
drowned out many sounds. We don't hear the drowned out sounds, but we don't hear the waterfall either.
The cottage is small, cute, cozy and we realized that since we left the Netherlands, we have not felt as comfortable anywhere
else as we feel now (in none of the houses in Ecuador or in the rental houses in Spain before this).
The gas heater heats the room with ease, the air is drier by itself (everything in the tent was damp and cold in the morning),
the view is beautiful and it feels no longer "mandatory" to spend the day outside; Because it is also cozy inside. There is, of
course, a danger in this; to remain inside if you can sit outside and thereby slowly sink into an old comfort zone of ours. And
the first days it was really like that, I must admit; we just preferred to sit inside. But gradually this became more 'normal'
and it is often very yummy outside. For example last week, when it was 18 degrees for days in succession, with a lovely sun
shining.
The dog, since the construction of the extension, is free to roam at night (before this she was locked up in a kind of kennel
at night, on the spot where the extension is now) and is leaning against the door to be close to us. She did the same in the
tent, which caused a huge noise with every movement she made at night.
In short; on all fronts we enjoy the peace, the ease, the safer feeling. I can even MORE enjoy the land we live on, now that
certain basic needs have apparently been met (which I didn't even know I had).
Now that Eric is in the Netherlands with Beer (they left last Tuesday), I am twice as grateful that this house is ready! With
the storm and cold on some occasions (for example today), I would spend the night in the anxious hope that the tent will
hopefully survive the night again.
What I find a strange phenomenon, is that I find it more scary then before (now that Eric is gone) that there could be creepy
people at night (well, of course I mean men; I'm not afraid of creepy women), while this fear wasn't so strong when I lived in
the tent. But now that I actually have a door that can be opened and closed, it suddenly becomes a fear; that a scary stranger
enters the door at night. You apparently need a door for that fear?
Normally when Eric was gone, I still had Bear around to consult with, if devices broke down, the car did not start, the
batteries were empty or the inverter did not want to charge the batteries. But this time Bear has gone to the Netherlands with
Eric and I think that part is also more scary for me. Nikki seemed to feel this, because I got a message from her on Wednesday
that they were there if I needed help with something. Quite a relief!
For those who are interested: the cottage has cost around 750 euros (in total!).
Composting processes
In the meantime I have built another new compost bin (the second one I built). We started with 2 plastic compost bins that were
on sale at the time (to be able to put something down quickly when we went to live on the land). When we received visitors to
the land, the bins were full unexpectedly quickly. Together with the visitors, we emptied a bin and dumped it somewhere with a
black tarp to speed up the composting process, so that we could use the container again. Unfortunately, despite the tarp over
it, it continued to attract flies. The other bin also continued to attract flies. We then moved the containers to the rear part
of the land, next to the water tank. We also started putting earth on every load that we threw in, to combat the odor (and the
flies). That worked perfectly. We buried the part from under the sail somewhere. To everyone's surprise, it turned out that the
pile had actually completely composted; there was nothing left of the vegetables, the fruit, the poo or the toilet paper.
Wonderful to experience. It just smelled of earth. And that within 3 months!
In September we ordered trees. We wanted to make the soil for planting it from a mixture of our compost and the "normal" earth
from the land. The oldest container (4 months old) also appeared to be COMPLETELY composted. And that while we do nothing
special with it. We empty the toilet buckets and fruit and vegetable waste in it, we throw some earth over it (against the
smell) and that's it. I don't stir in, for the oxygen that should be able to reach it, I don't throw in any water - besides the
urine that is already in the toilet buckets. I don't do anything about the things that you apparently should do. And yet
everything was converted. The only thing I could find recognizable in it was half-decayed avocado seeds. It smelled quite nice
of damp forest soil, I swear. Just magic. So all the happy trees we planted are growing in it now.
Mar, who helped me (because Lem would rather just die, he said), was horrified by the idea, but also had to admit that it
wasn't too bad. The "idea" was the only thing that bothered her when we were emptying the bin together.
The second plastic compost bin has now also been full for around 4 months and I will probably empty it in January to make a
start on the flower garden. I have decided not to start a vegetable garden in the beds that I had made in May. I'm just going
to put a lot of flowers there, just for the beauty of it. Where the vegetable garden will come? No idea yet.
A large container that I made of pallets became full end of October (thanks in part to guests in the yurt), so we started using
the first plastic container again, while in the meantime I made a very large, new container that still needs to be started. So
I can say with joy that this proces works perfectly so far!
Cooking and eating
The kids have been seriously cooking for some time now. Mar cooks every week on Mondays and Beer and Lem alternate every other
week. Mar has taken up the challenge to google and make vegan meals, to see if they are inspiring enough to use for the
retreats. And she has already produced several ones we will use there! Lem and Beer make exactly what they like and remove the
meat (or make an extra part without meat) for me.
In the meantime I have stopped eating purely vegan. I now eat vegetarian again. Because it would otherwise hinder this cooking
process too much and I didn't want this, so I started rethinking it. For Beer and Lem, vegetarian cooking is very feasible, but
vegan cooking is not, they told me.
If I looked at why I ate vegan, that was a process: I went to see what my body did and did not respond to last year. I started
off with eating purely raw food last October. In March, when we were going to live on the land, I switched to vegan because I
started to need warmed up food. Slowly I started to eat more different things. I know what falls badly and what is "ok" and
what is even ‘good’ for my body. Still, I like things that fall wrongly or "ok-ish". Whether I stick to a certain diet
or not; I keep wanting these things. And through that insight, I have gone back to how I have been eating since my 4th year of
life; vegetarian. I simply have no desire for meat, otherwise I would just eat it now. So I give in to my needs again, in
short.
Wwoofing
It seems that we are going to register as a Wwoof- (World Wide Opportunity on Organic Farms) host. We have an olive harvest
that needs to be done, a communal kitchen that needs to be built, a vegetable garden that needs to be planted, etc. There is so
much to do in the coming months that we would like to get some help with. If someone knows other options for finding help, we
would love to hear from you.
|
|
|
|
|
Write a comment