Being inspired.

Being inspired.
English; beneath pictures.

Tjonge, wat gebeurd er toch iedere keer veel hier! Laatst vroeg iemand me of ik nog counseling gaf en al glimlachend in mezelf moest ik beamen ‘dagelijks’. Zowel gevend als ontvangend.
Lune’s bezoek en Eric’s terugkeer na 5 dagen in Nederland geweest te zijn, luidde –onverwachts- een nieuwe periode in.

Vlak voordat zij arriveerden -in feite pas de dag ervoor- besefte ik, door middel van een gesprek met Beer, dat ik ‘de’ inspiratie verloren was. De inspiratie die me ertoe gebracht had om voor dit land te gaan. De inspiratie die me voedde om letterlijk’ op’ het land te werken en om voor het land te werken. Mijn visioen en wensen. Weg.
Waar was het gebleven? Wanneer was ik het verloren?
De hitte maakt het natuurlijk wel lastig om na te denken, laat staan je op je eigen situatie bezinnen.
Na wat mediteren en een wat koelere avond, zag ik dat ik ‘m kwijt was geraakt toen Renske hier kwam wonen. In feite dus al heel erg in het begin van het leven hier. Zij leek hier veel meer te ‘zijn’ en te passen, dan ik. Langzamerhand begon ik me wat terug te trekken. Het ging heel geleidelijk. Amper aanwijsbaar, zo terugkijkend.
Het lukte me ook niet om geld te manifesteren zoals ik dat altijd gedaan had, toen ik nog wel inspiratie had. Het voelde meer alsof we het leefbaar probeerden te maken, in plaats van echt ‘te leven’ hier.

Dat heeft natuurlijk niks te maken met wat Renske doet of niet doet, maar met wat ik doe of niet doe ten opzichte van een ‘ander’.
Ik begon me af te vragen of wij misschien alleen maar gediend hadden als richtingaanwijzer voor Renske en Dennis om hier op het land te komen. Op dezelfde manier als Nikki en JF ons naar Spanje hadden gebracht en we vervolgens toch niet samen verder gingen. Misschien hoorde ik dus toch niet hier? Maar waar dan wel?
Kortom; chaos in me.

Ik besprak dit telefonisch met Eric en hij herkende het verlies aan inspiratie om aan en op het land te werken, net als bij mij en Beer speelde. Alleen gaat Eric dan wel gewoon door met werken, in tegenstelling tot mij en Beer. Wij zitten dan als dode mussen (door de hitte van het dak gevallen) en snappen niet wat er met ons gaande is.
Ook mijn ziek-zijn stond hier haarscherp in verband mee.

Het gekke was, dat nu ik het hardop tegen Eric gezegd had, er ineens weer een universum aan nieuwe en onbekende mogelijkheden opende. Er viel van alles weg; vermeende zekerheden, een toekomstperspectief, een doel. Wat er over bleef was een eenzaam gevoel in een grote ‘leegte’ die ook voelde als een opluchting. Als ‘ruimte’. Maar waarin ik geen houvast kon vinden.
Het lukte me om met dit gevoel akkoord te zijn en het er gewoon te laten zijn. Ik voelde dat deze leegte vruchtbaar kon zijn, zolang ik er maar ok mee was.

Lune had net 1 nacht doorgebracht op ons land, toen ze al zag wat er scheelde. Ze zei dat ze voelde dat ik niet stond voor mezelf. Dat ik mijn ruimte weggaf. Ze zei dat ik me terugtrok.
En dat klikte meteen in me. Ja dat deed ik. Ik had namelijk de overtuiging dat er alleen óf strijd óf weglopen bestond. En aangezien ik geen strijd meer wil, loop ik weg. Kijk maar naar de tuchtzaak. Ik heb dat ‘gelaten’. Op dezelfde manier als dat ik dit land al bijna zou ‘laten’.
Waarom is dat van toepassing hier? Omdat ik voelde dat Renske dingen anders zag en voelde dan ik en ik haar daar de ruimte voor wilde geven. Het was niet geheel mogelijk om de uiteenlopende manieren van ‘zijn’, samen te voegen tussen Renske en mij, was mijn angst. En ik kon dus alleen nog maar denken aan vluchten. Want vechten voor mijn zogenaamde ‘territorium’ was geen optie voor me.
Maarrrr er was natuurlijk nog wel een andere optie. De optie van simpelweg gaan staan in jezelf. Je eigen ruimte innemen. Niks geen territorium drang en niks geen ruimte laten aan anderen, maar je simpelweg op jezelf focussen.

Klinkt leuk, maar hoe doe je zoiets? Nou; in elk moment dat er een keuze voor me ligt, of in elk moment dat er een inzicht of verlangen in me opkomt en ik er iets mee kan doen.  Er is dus geen kant en klare manier voor, helaas. Het is gewoon een kwestie van ‘leven’ en ‘jezelf volgen’.
Ik heb ook erg de neiging, als ik twijfel over iets, iemand die totaal niet twijfelt dan maar te volgen. Ik kom daar wel snel achter (dat ik dat doe), maar vaak nadat het gebeurd is. Daarin sta ik dan ook niet in mezelf, op zo’n moment.
Ik besefte ook dat ik vaak vertragingen toesta in mezelf. Bijvoorbeeld; er komt een idee op of een verlangen en dan ga ik er eerst lang over nadenken, voordat ik het ga uitvoeren. Tegen die tijd is de inspiratie alweer weg. Niks niet lang nadenken; gewoon meteen doen. Er zit gewoon een angst in om fouten te maken, om mezelf te laten zien en ook om af te gaan.

Alleen al het inzicht veranderde alles. Toen Lune dat gezegd had, stroomde de inspiratie ineens weer door me heen. Ik had er weer zin in! Ik zag mijn wensen en verlangens weer voor me; ze waren er weer!

Als ik sta in mezelf , is er geen probleem meer. Dan lossen dingen zichzelf op. Dat besefte ik in dat moment. Ik hoefde alleen maar mezelf te zijn.

Ik heb dus nu een week kunnen ervaren hoe het ook weer is om mezelf te volgen. Om in te gaan op opkomende ideeën, zonder ze eerst veilig in stilte en afzondering uit te denken. Om een link met mezelf te houden in elk moment. Dat leverde prachtige en heerlijke situaties op.
Ook al is de zomer geen tijd van intensief fysiek werken vanwege de hitte, er zijn zat andere inspiratie momenten die ik kan uitvoeren. En die ik dus ook uitvoer.
Ik merk dat ik het leven zelf weer inspirerend vind en dat ik de onzekerheden geweldig vind. Ik weet lekker niet wat er allemaal gaat gebeuren! Jippie! Maar wat het ook is, het is goed. Want zonder twijfel en onzekerheden is er geen leven. Ik heb een nieuwsgierigheid naar wat er gaat komen die ik al heel lang niet meer gevoeld heb.
 
Wow, a lot happens every time, here! Recently someone asked me if I was still giving counselling and while smiling to myself I had to confirm "daily". Both giving and receiving.
Lune's visit and Eric's return (after having been in the Netherlands for 5 days) heralded –apparently- a new period.

Just before they arrived - in fact only the day before - I realized, through a conversation with Beer, that I had lost ‘the’ inspiration. The inspiration that led me to go for this land. The inspiration that nourished me to work "on" the land physically and to work for the land. My vision and wishes. Gone.
Where did it go? When did it disappear?
The heat here makes it difficult to think, let alone reflect on your own situation.
After some meditation and a somewhat cooler evening, I saw that I had lost the inspiration when Renske came to live here. So in fact already very much in the beginning of living here. She seemed to "be" and fit much more here than I did in a much more natural way. Slowly I started to withdraw. It went very gradually. Hardly visible to myself, looking back.
I also did not manage to manifest money as I had always done when I still had inspiration. It felt more like we were trying to make it liveable, rather than really "living" here the way Renske did.
That, of course, has nothing to do with what Renske does or does not do, but with what I do or don't do compared to "another".
I started to wonder if perhaps we had only served as a signpost for Renske and Dennis to come here on land. In the same way that Nikki and JF had brought us to Spain and then we did not continue together. So maybe I didn't belong here? But where then?
In short; chaos in me.

I discussed this over the phone with Eric and he recognized the loss of inspiration to work on and for the land, just like Bear and I. Only in Eric’s case, he will continue to work, unlike me and Beer. Beer and I sit like dead sparrows (fallen dead from the roof because the heat) and do not understand what is going on with us.
My illness was also very closely related to this, I realised.
The strange thing was, that now that I had said it out loud to Eric, another universe of new and unknown possibilities suddenly opened up. Everything fell away; alleged certainties, a future perspective, a goal. What remained was a lonely feeling in a big "emptiness" that also felt like a relief. As "space". But in which I could not find a ‘hold’.
I managed to agree with this feeling and let it just be there. I felt that this void could be fruitful, as long as I was ok with it.
 
Lune had spent just 1 night on our land when she already saw what was wrong. She said she felt that I was not standing in myself. That I gave my space away. She said I withdrew.
And that clicked in me immediately. Yes I did. I was convinced that there was only fighting or running away. And since I no longer wanted a fight, I run away. Just look at the disciplinary case. I "left" that behind. In the same way that I would almost "leave" this land now.

Why does that apply here? Because I felt that Renske saw and felt things differently than me and I wanted to give her the space for that. It was not entirely possible to merge the divergent ways of "being" between Renske and me, was my fear. And so I could only think of flights. Because fighting for my so-called "territory" was not an option for me.
But of course there was another option. The option of simply standing in yourself. Taking your own space. No urge for territory and no leaving room for others, but you simply focus on yourself.
Sounds nice, but how do you do something like that? Well; in every moment that there is a choice ahead of me, or in every moment that an insight or desire comes to mind and I can ‘do’ something with it. So there is no ready-made way, unfortunately. It is just a matter of "living" and "following yourself."
I have a strong tendency, if I have doubts about something, to follow someone who has absolutely no doubts. I'll find out soon (that I do this), but often after it happens. I am therefore not in myself, at such a moment.
I also realized that I often allow delays in myself. For instance; an idea or a desire comes up and then I first have to think about it for a long time before I start implementing it. By that time the inspiration is already gone. Don't think long; just do it immediately. There is such a fear in me of making mistakes and of being visible in what I am.

The insight alone changed everything. When Lune said that, the inspiration suddenly flowed through me again. I was looking forward to it again! I saw my wishes and desires again; they were there again!
If I am in myself, there is no problem anymore. Then things dissolve themselves. I realized that in that moment. I just had to be myself.

I have now been able to experience for a week what it is like to follow myself (most of the time). To respond to emerging ideas, without first thinking them out in silence and seclusion. To keep a link with myself in every moment. That led to wonderful experiences and situations.
Even though the summer is not a time of intensive physical work because of the heat, there are plenty of other inspiration things that I can perform. And that I also bring out to the outside world.
I find that I find life itself inspiring again and that I find the uncertainties great. I don't know what is going to happen! Yippie! But whatever it is, it's good. Because without doubt and uncertainties, there is no life. I have a curiosity about what is to come that I have not felt in a long time.
Facebook
Twitter
Link
Website
Copyright © *|CURRENT_YEAR|* *|LIST:COMPANY|*, All rights reserved.
*|IFNOT:ARCHIVE_PAGE|* *|LIST:DESCRIPTION|*

Our mailing address is:
*|HTML:LIST_ADDRESS_HTML|* *|END:IF|*

Want to change how you receive these emails?
You can update your preferences or unsubscribe from this list.

*|IF:REWARDS|* *|HTML:REWARDS|* *|END:IF|*

Write a comment

Comments: 0