For English, below.
Wat een rust zeg!
Eric is met Lem in Nederland sinds afgelopen donderdag. Hij is daar voor zijn moeder en Lem is daar om bij Pim afgezet te
worden en even te proeven van een heel ander bestaan.
Wendy, Johan en Kyan zijn vrijdagochtend vertrokken. Zij reizen in rustig tempo terug naar Nederland waar ze, onder andere, een
fruitfestival georganiseerd hebben waar ze natuurlijk wel zelf bij moeten zijn! Ze hebben het land bevrijd van honderden op de
grond liggende sinaasappelen, waar ze dagen van hebben kunnen eten en drinken.
Dennis is gekomen en ondertussen ook weer teruggegaan. Hij kan jammer genoeg maar korte periodes langskomen. In deze korte
periodes doet hij wel altijd een heleboel in het verder inrichten van Renske’s woonplek. We hebben een avond gezamenlijk
doorgebracht, om praktische zaken te bespreken, maar ook vooral om gezellig te kletsen. De rest van de tijd beschouwden we als
heilige gezinstijd voor hen.
Er zijn dus momenteel 3 volwassenen, 1 jong volwassene en 2 kleine kinderen op het land (naast een hond en 2 katten). Voor mij
betekend dit dat ik zoveel ruimte ‘voel’. Alsof ik ge-expandeert ben ineens. Groter geworden. Schijnbaar nog altijd een
dingetje van mij dat ik me inkrimp om anderen ruimte te geven…?
Ik ‘voel’ ook veel beter nu. Ik voel mezelf en de anderen veel duidelijker. Het is minder een ‘brei’ van indrukken. Ik voel
'ieder op zich' veel helderder. Tussendoor komen Renske en ik (en vaak ook Mar) elkaar tegen en praten dan meestal meteen over
diepgaande onderwerpen. Daarin vind soms een spontane genezing van ‘iets’ plaats.
Mar heeft enige tijd geleden de beslissing gemaakt te stoppen met computeren. Ze heeft het nog nooit zo lang volgehouden als
nu. Ze is ondertussen begonnen een boek te schrijven (sinds gister zelfs een tweede boek tegelijkertijd, omdat het volgende
idee zich aandiende) en helpt me veel met klusjes en taakjes elke dag. Ik heb erg veel respect voor hoe ze met zichzelf omgaat
hierin.
Het verhaal van ons nieuwe katje is nog niet zo simpel als in het begin leek. Sinds zijn aankomst heeft hij moeite met poepen.
Ik zag daarin de druk die ik zelf op dingen zet. Maar dat inzicht loste de situatie niet op. Er waren dagen dat het heel erg
goed met hem ging, maar ook dagen dat hij de hele dag liep te persen. Ik hielp hem dan uiteindelijk een beetje (tja
vroedvrouw he), maar dat ging me erg tegenstaan. Het voelde bijna alsof ik hem iets aandeed als ik hem poogde te helpen.
We dachten een naam te hebben; ‘Rookie’, maar die bleef niet plakken. En om maar een naam te geven zodat het beestje een naam
heeft, klopt niet helemaal.
Op een avond, in meditatie, zag ik hem als een soort ‘keizer’ voor me. Vorig leven? Geen idee. Sindsdien zit ik een naam te
zoeken in die hoek. Maar er is nog niks blijven hangen. Renske noemt hem wel eens ‘nameless’ (‘hoe gaat het met nameless
vandaag?’) en Mar noemt hem wel eens ‘nona’(=noname). Maar verder dan dat komen we nog niet.
Dat naamloze in combi met zijn vrij ernstige constipatie, maakte me erg bezorgd om zijn welzijn. Komt hij wel om hier voorlopig
te blijven? Of was het maar een kort aarde-bezoekje wat hij komt brengen?
Ik besloot om naar de dierenarts te gaan met hem. Deze zei dat de constipatie zijn colon zodanig uitgerekt had, dat de drollen
te groot werden nu. Het moest weer slinken. Dit proces zou een week of 2 a 3 in beslag nemen. In deze tijd moest hij dus erg
zachte ontlasting hebben. Hij schreef Lactulose voor (wat ik gewoon bij de mensen-apotheek moest halen) en zei dat ik maar
moest uitproberen wanneer de ontlasting zacht genoeg was, maar er ook niet uit bleef lopen. Hij vertelde dat ik de lactulose
zowel oraal als anaal moest toedienen. Maar na 1 dag anaal inspuiten, werd me duidelijk dat ik dat echt niet meer wilde doen.
Ik had het helemaal gehad met alle agressieve handelingen op zo’n klein wezentje. Ik stopte ook met het geforceerd in zijn
bekje spuiten van het spul. Ik geef het nu gewoon in z’n kommetje, gemengd met wat visolie. En dat gaat er prima in.
Voor mij een goed omschakeling. Ik begon een hekel aan mezelf te krijgen en ik voelde een verharding naar het katje, als manier
om mezelf er toe te brengen deze handelingen te doen.
Het gaat elke dag beter met hem, momenteel. Ik ben ook overgegaan op rauwe vis, rauwe kip. Daar heb ik van het begin af aan een
beter gevoel bij, dan bij standaard kattevoer.
Renske was ook begaan met hem en is een paar keer langsgekomen met Durna, zijn broertje. Dat beviel hem ook erg goed. Samen
vechten, stoeien, knuffelen en uiteindelijk slapen.
Mijn huidige rust doet hem ook goed, merk ik.
Sinds vandaag heb ik weer behoefte aan de terugkomst van Eric en de komst van Lune (die toevallig op dezelfde dag in Malaga
aankomt, als Eric; komende dinsdag).
In de ochtendkoelte heb ik de caravan van Renske en Dennis schoongemaakt en ingericht voor Lune’s verblijf. Leuk!
Mijn moeder ziet nog steeds alleen maar een klein gaatje in een zwart ‘niks’, met haar rechteroog. Wel is er nu eindelijk echt
rust in haar leven. Peter is opgenomen in een zorginstelling en zij kan eindelijk echt langzaam tot rust komen. De prednison
maakt dingen wel extra moeilijk, maar die wordt langzaam afgebouwd.
Tegelijkertijd is ze bij een natuurarts onder behandeling. Deze arts heeft het virus ontdekt via bioresonantie. Het virus wat
het ziekenhuis maar niet aangetoond krijgt. Dit soort dingen laten me weer wensen dat de niet reguliere zorg en de reguliere
zorg zouden gaan samenwerken. Dat zou zoveel betere resultaten geven!
Dit virus wordt nu dus behandeld met niet-reguliere middelen. Ik hoop dat dat nog verbetering gaat geven van haar fysieke
welzijn.
In de tussentijd, over de afgelopen weken, ben ik aan het kijken naar ‘wat wil ik ‘doen’’. Soms heb ik een beeld van mezelf die
filmpjes online plaatst, waarin ik verloskundige vragen beantwoord als ‘voormalig verloskundige’. Waarin ik volledig eerlijk
kan zijn over onderwerpen als ‘serotiniteit’, ‘stuitligging’, ‘groei’, etc. Dat lijkt me heel leuk. En soms valt dat beeld
helemaal weg.
Ik heb er nog niet veel idee over. Ik poog daarin m’n hart te volgen dit keer, in plaats van m’n hoofd. Maar soms maakt m’n
hoofd iets van een beeld wat uit m’n hart komt en weet ik niet zo goed meer of het nog wel klopt. Lastig. Ik ben dus nog op
zoek naar (weer) een nieuwe navigatie methode.
|
|
What a peace and tranquillity!
Eric has been with Lem in the Netherlands since last Thursday. He is there for his mother and Lem is there to be dropped off at
Pim’s and to take a bite from a very different existence.
Wendy, Johan and Kyan left on Friday morning. They travel back to the Netherlands at a leisurely pace, where they have, among
other things, organized a fruit festival that they must of course attend! They have rid the land of the hundreds of oranges
that were lying on the ground, uneaten. They have been able to eat and drink for days from this.
Dennis has arrived and in the meantime has also returned to the Netherlands. Unfortunately he can only come for short periods
of time. In these short periods, he always does a lot of work to further make Renske's living space more comfortable. We spent
an evening together with the 4 of us, to discuss practical matters, but also to socialize. We considered the rest of the time
sacred family time for them.
So there are currently 3 adults, 1 young adult and 2 small children on the land (in addition to a dog and 2 cats). For me this
means that I "feel" so much space. As if I am suddenly expanding. Becoming larger. Apparently still a thing of mine that I
shrink to give space to others ...?
I also "feel/sense things" much better now. I sense myself and the others much clearer. It is less a knot of entangled
impressions. I feel the others much better in relation to myself.
In the meantime, Renske and I (and often Mar too) meet each other and then usually immediately talk about profound topics.
Sometimes spontaneous healing of "something" takes place there.
Some time ago Mar made the decision to stop using the computer. This has never lasted as long as now. She has since started
writing a book (since yesterday even a second book at the same time, because the next inspirational idea presented itself) and
helps me a lot with the chores and tasks of every day. I have a lot of respect for how she handles herself in this.
The story of our new kitten is not as simple as it seemed at the beginning. Since his arrival he has had trouble defecating. I
saw the pressure that I put on things ‘in’ myself. But that insight didn't solve the situation. There were days when he was
doing very well, but also days when he was pushing fruitlessly all day. In the end I helped him a bit (well, I am a midwife,
right), but that really affected me. It almost felt like I was hurting him, when I tried to help him.
We thought we had a name; "Rookie," but it didn't stick. And just to give a name so that the animal has a name is not entirely
feeling right.
One evening, in meditation, I saw him as a kind of "emperor." Previous life? No idea. I have since been looking for a name in
that area (‘prince’, ‘highness’?). But nothing has lingered yet. Renske sometimes calls him "nameless" ("how is nameless
today?") And Mar sometimes calls him "nona" (= noname). But we don't get any further than that.
That nameless-ness in combination with his fairly serious constipation, made me very concerned about his well-being. Is he
coming to stay here for a longer period of time? Or was it just a short earth visit that he is bringing?
I decided to go to the vet with him. He said that the constipation had stretched his colon in such a way that the turds became
too big now. The colon had to shrink again. This process would take 2 or 3 weeks. He had to have very soft stools during this
time. He prescribed Lactulose (which I just had to get at the normal-people-pharmacy) and said that I should try it until the
stools were soft enough, but also did not run out constantly. He said that I had to administer the lactulose orally as well as
anally. But after 1 day of anal injection, it became clear that I really didn't want to do that anymore. I was completely fed
up with all the aggressive actions on such a small creature. I also stopped squirting the stuff in his mouth. I just give it in
his bowl, mixed with some fish oil. And that works fine.
A good switch for me. I started to hate myself and felt a hardening towards the kitten, as a way to get myself to ‘perform’
these actions.
He is doing better every day, currently. I also switched to raw fish, raw chicken. From the very beginning I have a better
feeling with this, than with standard cat food.
Renske was also concerned with him and took Durna, his brother, a few times for a visit. He also liked that very much. Fighting
together, playing around, hugging and finally sleeping.
My current peace is also good for him, I notice.
Since today I wish for Eric's return and the arrival of Lune (who happens to arrive in Malaga on the same day as Eric; coming
Tuesday).Apparently I am happy to end the peaceful period now.
In the morning coolness I cleaned the caravan of Renske and Dennis and furnished it for Lune's stay. Nice!
My mother still only sees a small hole in a black "nothing" with her right eye. However, there is now finally peace in her
life; Peter has been admitted to a care institution and she can finally really relax, slowly. The prednisone makes things extra
difficult, but it is gradually being phased out.
At the same time she is being treated by a natural doctor. This doctor has discovered the virus through bioresonance. The virus
that the hospital just can't get detected. Things like this again make me wish that non-regular care and regular care would
work together. That would give so many better results!
This virus is now being treated with non-regular means. I hope that will improve her physical well-being.
In the meantime, over the past few weeks, I am looking at "what do I want to do". Sometimes I have an image of myself putting
videos online, in which I answer midwifery questions as "former midwife". In which I can be completely honest about topics such
as "being overdue", "breech", "growth", etc. That seems very interesting to me. And sometimes that image disappears
completely.
I don't have much idea about it, yet. I try to follow my heart in it this time, instead of my head. But sometimes my head makes
something out of an image that comes from my heart and I don't quite know if it is still right. Difficult. So I'm still looking
for (again) a new navigation method.
|
|
|
|
|
Write a comment