For English below the picture.
De eigenaar van het stukje land wat we willen kopen, is een vrouw die Arantxa heet. Ze komt uit Baskenland en wordt door de
lokale bevolking van Andalucia, waar ze nu al heel lang woont, nog steeds gezien als een buitenstaander. Ze ging vele jaren
geleden samenleven met Tim, een Engelsman. Samen kregen ze twee zoons die nu het huis uit zijn. Wegens belastingtechnische
redenen zijn ze nooit getrouwd.
In de tijd dat zij in hun jonge jaren in Zuid Spanje gingen investeren, was het hoogtij. De landerijen, finca’s genaamd, waren
duurder dan ze nu zijn. Er werd overal land verkocht en gekocht.
Zij kochten ‘ons’ stuk land in 2004, tijdens deze hoogtijdagen. Hun plan was –op een gegeven moment- om er een officieel huis
op te laten bouwen. De huisplannen waren al goedgekeurd door de Junta de Andalucia, de eerste stap in dit proces, toen de
recessie uitbrak. Ten tijde van de recessie besloten ze de huisplannen te laten varen en te wachten op betere tijden. Ze hadden
nog vele andere stukken land en vele huizen die ze verhuurden, dus er was geen haast om te verkopen.
Hun omstandigheden zijn nu veranderd. Hun relatie is zeer afstandelijk geworden en de enige reden voor hen om af en toe nog
samen in hun huis te zijn, is de zorg voor alle huurhuizen en stukken land.
Toen wij ons betalingsvoorstel met al onze voorwaarden indienden, was dit bij Tim. Arantxa was op bezoek bij haar familie in
Baskenland. Tim wordt door henzelf ook gezien als de financiële regelaar en Arantxa als de kennisbron van de relatie. Alle
landen, met hun wetgeving en regels, waren haar taak om uit te zoeken.
Na enig heen en weer gepraat en geschrijf (per email) was Tim akkoord met ons tweede bod (wat het bedrag was dat ik
oorspronkelijk in mijn hoofd had). De helft van de voorwaarden waren ook geen probleem voor hem. Maar over de hypotheek die hij
oorspronkelijk beloofd had (het spelen van ‘bank’), moest hij het nog met Arantxa hebben. Tot onze grote verbazing had hij dit
nog niet met haar besproken.
Afgelopen donderdag, toen Arantxa terug was uit Baskenland, Tim vertrokken was naar Engeland en Eric terug was uit Nederland,
nam Arantxa ons mee naar het land. Ze was begonnen met het uitzoeken hoeveel de aanleg van de waterleiding zou gaan kosten. Ze
had een offerte aangevraagd bij een tweede bedrijf, omdat het eerste bedrijf vrij prijzig was. Door mee te lopen en mee te
kijken, werd ons ook weer een hoop duidelijk over hoe het water werkt (en over hoe weinig interesse de Spanjaarden hebben in
hun heerlijke sinaasappels en mandarijnen, die gewoon op de grond liggen te rotten overal).
Door heel Zuid Spanje loopt een –door de oude Moren- aangelegd waternetwerk. Vroeger, lang voor de klimaatcrisis, was het ook
heet en droog in Spanje. Net als nu. De Moren zochten een manier om water beschikbaar te maken voor landbouw. Ze bouwden een
zeer omvangrijk netwerk van steen of klei, of uitgehakt uit de rotsen en boven of ondergronds gelegd. Soms dwars door bergen
heen. De bron van het water voor dit netwerk lag bijvoorbeeld in de gletsjers van de Sierra Nevada of in lokale bronnen en
rivieren. Het hoogteverschil garandeerde een continue stroom van water.
‘Ons’ land heeft waterrechten tot zo’n kanaal, ook wel een Acequias genoemd (wij wonen momenteel in een dorp wat Acequias heet,
genoemd naar dit systeem).
Het kanaal waar het land onder valt, komt uit een bron. Het is helder en schoon water, maar ondanks dat; alleen bestemd voor
irrigatie. Ze kunnen namelijk niet garanderen dat het water zuiver genoeg zal zijn, altijd, om rechtstreeks te drinken.
Waterrechten houdt in dat we een bepaalde periode de waterpijp open kunnen zetten en water kunnen aftappen. Om zoveel mogelijk
water in die periode te kunnen aftappen, hebben mensen waterpijpen met grote doorsnedes aangelegd. Door het hoogteverschil zit
er dan dus grote druk op het water en kun je in korte tijd heel veel water opvangen. Onze waterrechten houden in dat we 2 x per
maand een half uur lang de tap wagenwijd open mogen zetten om onze tank mee te vullen.
Ons plan is om dit water te gebruiken voor wassen, afwassen en douchen. Voor drinkwater willen we een aparte, kleinere, tank
vullen met water wat door een osmose filtersysteem is gegaan.
Het land irrigeren willen we doen met het grijs water wat we gaan opvangen. Renske en ik hebben al overlegd over welke
schoonmaakmiddelen we gaan gebruiken, zodat het grijs water ‘schoon’ is. Daarna draafde mijn hoofd door en wilde ik perse weten
–veel te laat op de avond- of wasnotenbomen ook in Spanje groeien. Ja dus.
Na ons bezoek aan het land, nam Arantxa ons mee terug naar hun huis om onze verdere vragen te beantwoorden. Ze legde uit hoe
het werkt met een huisaanvraag en met de normale contractuele afhandeling van een land aankoop. Ze liet ons weten dat ze bij 2
notarissen wil afchecken hoe een soort hypotheek aan ons in elkaar zou kunnen zitten, omdat ze vond dat Tim er te makkelijk
over deed. Ze had het nog nooit zo gedaan en was wat onzeker hierover. Komende week horen we hierover terug.
Beer gaf al enige tijd geschiedenisles aan Lem en Mar, toen hij steeds meer last kreeg van het feit dat ze qua Aardrijkskunde
totaal niks wisten. Mar dacht dat Nederland in Zuid Amerika lag (want ze herinnerde zich vaag de waddeneilanden op de kaart en
vond dat Zuid Amerika er ook wel zo gerafeld uit zag) en Lem had nog nooit gehoord van het Midden Oosten. Beer was al weken
bezig met de ‘rise and fall of the Roman Empire’ (waar ik echt vrijwel niks van wist, maar nu dus wel; we gaan momenteel door
eenzelfde soort tijd, viel me op) en kwam er op een gegeven moment achter dat Lem en Mar geen idee hadden dat het al die tijd
over Italië en omringende landen ging.
Toen Hannibal uit Spanje, door Frankrijk en door de Alpen naar Italië ging, wist Mar nog net te vertellen dat we nu in Spanje
zaten inderdaad.
Beer pakte dit probleem meteen aan en nam Aardrijkskunde erbij. Hij start dus nu met een uurtje Aardrijkskunde, gevolgd door
een uurtje geschiedenis.
Door zijn enthousiasme wordt iedereen aangestoken. Dus voor Eric en mij gaat er ook een wereld open. En de val van de Romeinse
tijd raakte me echt diep. Om op zo’n idiote manier aan het einde te komen van een tijd waarin de ideeën over leiderschap zelfs
in veel opzichten verder waren dan de huidige ideeën, vond ik wel pijnlijk.
Met Eric samen doen ze natuurkunde. Op dit moment is het onderwerp ‘krachten’ aan bod. Een erg groot onderwerp, dus Eric kiest
er een paar uit zoals; gravity, speed en velocity. We doen alles in het Engels, wat voor ons ook best een stap is. Wisten
jullie dat de richtingscoëfficiënt van een lijn in het Engels ‘the gradiënt’ heet? Ik ook niet. Maar doordat we nu, bij
wiskunde, dan toch eindelijk tot onze oren in de Algebra zitten (waar Lem echt het nut niet van kan vinden; dus heb ik hem
uitgelegd dat het feit dat hij zijn hersenen zo hard moet laten werken al een functie is), weet ik het nu wel.
Alleen dat Spaans he! Daar haken we nog op. We kennen ondertussen al zoveel woorden en werkwoorden, maar het praktisch spreken
en luisteren blijft lastig. En door de winterstop met kerst en oud en nieuw, hebben we moeite weer een start te maken. Dus we
hebben onszelf een schop onder de kont gegeven en zijn weer begonnen. Ons nieuwe idee was; 2 avonden per week verder met ons
online programma (Ouino), 1 avond gezamenlijk ‘casa de papel’ kijken, 1 avond een spraakbericht in het Spaans ontcijferen en
vertalen en 1 avond kijken of we iemand kunnen charteren om ons tot spreken te bewegen.
Veel dank voor de donaties, lieve mensen! Het helpt ons een hoop. Het compost toilet hebben we nu bij elkaar.
|
|
The owner of the piece of land we want to buy, is a woman named Arantxa. She comes from the Basque Country and is seen as an
outsider by the local population of Andalucia, where she has lived now for a long time. She lived together with Tim, an
Englishman since many years. Together they have two sons, who are now out of the house. For tax reasons they never
married.
At the time they started investing in southern Spain in their younger years, it was high tide. The lands, called Finca's, were
more expensive than they are now. Land was sold and bought everywhere in Spain.
They bought 'our' piece of land in 2004, during these heydays. Their plan was - at one point - to have an official house built
on it. The house plans had already been approved by the Junta de Andalucia, the first step in this process, when the recession
started. At the time of the recession, they decided to drop the house plans and wait for better times. They had many other
pieces of land and many houses that they rented out, so there was no rush to sell.
Their circumstances have now changed. Their relationship has become very ‘distant’ and the only reason for them to occasionally
stay together in their home, is to care for all their rented houses and plots of land.
We submitted our payment proposal with all our conditions, to Tim. Arantxa was visiting her family in the Basque Country at
this time. Tim is seen by them as the financial regulator and Arantxa as the source of knowledge, of the relationship. All
their lands, with the legislation and rules, were her task to find out.
After some talking and writing (by email) Tim agreed with our second bid (which was the amount that I originally had in my
head). Half of the conditions were not a problem for him either. But he still had to deal with Arantxa about the mortgage he
originally promised (playing 'bank'). To our great surprise, he had not yet discussed this with her.
Last Thursday, when Arantxa was back from the Basque country, Tim had left for England and Eric was back from the Netherlands,
Arantxa took us to the land. She had started to try and find out how much the construction of the water supply would cost. She
had requested a quote from a second company because the first company was quite pricey. By following along and watching, we
also got a lot clear about how the watersystem works (and how little interest the Spaniards have in their delicious oranges and
mandarins, which are just rotting on the ground everywhere).
The water network, constructed by the old Moors, runs through the whole of southern Spain. In the past, long before the climate
crisis, it was also hot and dry in Spain. Just like it is now. The Moors were looking for a way to make water available for
agriculture. They built a very extensive network of stone or clay, or carved out of the rocks and laid above- or underground.
Sometimes even through mountains. The source of the water for this network lay, for example, in the glaciers of the Sierra
Nevada or in local springs and rivers. The height difference guaranteed a continuous flow of water.
'Our' country has water rights to such a channel, also called an Acequias (we currently live in a village called Acequias,
named after this system).
The channel where the land falls under, is from a spring. It is clear and clean water, but despite that; only intended for
irrigation. They cannot guarantee that the water will be pure enough, at all times, to drink directly.
‘Water rights’ means that we can open the water pipe for a certain period of time and gather water. In order to be able to take
as much water as possible during that period, people have created water pipes with large cross-sections. Because of the
difference in height there is therefore great pressure on the water and you can take a lot of water in a short time. Our water
rights mean that we are allowed to open the tap wide open for two-half hours a month to fill our tank.
Our plan is to use this water for washing, washing and showering. For drinking water we want to fill a separate, smaller tank
with water that has been passed through an osmosis filter system.
We want to irrigate the land with the gray water that we will store in another tank. Renske and I have already discussed which
cleaning products we will use, so that the gray water is 'clean'. Then my head kept on churning and I wanted to know – even
though it was too late in the evening, if soapnuttrees also growing in Spain. Apparently yes.
After our visit to the land, Arantxa took us back to their house to answer our further questions. She explained how it works
with a building permit and with the normal contractual settlement of a land purchase. She let us know that she wants to check
with 2 notaries how a mortgage could be made for us, because she felt that Tim was too easy about it. She had never done it
before and was a bit unsure about this.
We will hear about this next week.
Beer had taught history for some time to Lem and Mar, when he was increasingly bothered by the fact that they knew absolutely
nothing about Geography. Mar thought the Netherlands was in South America (because she vaguely remembered the Wadden Islands on
the map and thought that South America looked similarly frayed) and Lem had never heard of the Middle East. Beer had been busy
for weeks with the 'rise and fall of the Roman Empire' (which I really did not know about, but now that I do, I have concluded
that we are currently going through the same kind of time) and at one point found out that Lem and Mar had no idea that all of
this had happened in Italy and surrounding countries (is Rome not a country, then?).
When Hannibal went from Spain, through France and through the Alps to Italy, Mar was ‘just’ capable of telling us that we were
now in Spain.
Beer immediately tackled this problem and included Geography. He now starts with an hour of Geography, followed by an hour of
history.
His enthusiasm is contagious. Even for Eric and me, a world opened up. And the fall of the Roman era really touched me deeply.
To end up in such an idiotic way, at a time when the ideas about leadership were in many ways even further than the current
ideas… I found this very painful.
Together with Eric they do physics. The subject of 'forces' is currently being discussed. A very big subject, so Eric chooses a
few like; gravity, speed and velocity. We do all the teachings in English, which is also quite a step for us. Did you know that
the directional coefficient of a line -in English- is called 'the gradient'? Me neither. But because now, with mathematics, we
are finally up to our ears in the Algebra (where Lem really cannot find the point off, so I explained to him that the fact that
he has to work his brain so hard is already a function), I know it now.
Only for Spanish! We are still lagging on that. We already know so many words and verbs, but practical speaking and listening
remains difficult. And because of the winter break with Christmas and New Year’s, we have trouble making a start again. So we
have given ourselves a kick under the ass and have started again. Our new idea was; 2 evenings a week with our online program
(Ouino), one evening together watching 'casa de papel', one evening deciphering a voice message in Spanish and one evening
watching if we can find someone who can make us talk Spanish.
Many thanks for the donations, dear people! We now have our compost toilet financed, because of you!
|
|
|
|
|
Write a comment