Toen we in Australië waren, heb ik voor het eerst echt een innerlijke levensvreugde gevoeld. Een ‘bruisen’ wat ik niet kende. Zin in het leven. Genieten. Er was niks specifieks voor nodig; het was er gewoon.
In NZ was ik burn-out geraakt en heb me daar, vanaf het begin af aan wat 'gedrukt' gevoeld, net als in Nederland. Geen idee waarom.
Ik kreeg in Australië ook een paar vriendinnen die me gewoon ‘in de schoot geworpen werden’ en me erg geholpen hebben om verder te komen met mezelf. Ik denk dat alles in het leven in je schoot geworpen kan worden, als je dingen doet die 'kloppen' voor je. Vooral als je het niet zoekt.
Ik kwam aldaar op de boeken van Neale Donald Walsh; ‘conversations with God’.
Dat zijn de laatste boeken die ik gelezen heb -volgens mij- want vanaf dat moment werd me duidelijk dat ik elke vraag aan mezelf (God) kon stellen en antwoord kon krijgen. Het was me duidelijk dat deze man (Neale Donald) gesprekken voerde met zichzelf (wat hij God noemde) , maar wel een deel van jezelf wat niet in je bewustzijn is tijdens een gewone 'alledag'. De helderheid van de antwoorden, als ik mezelf in meditatie vragen stelde, was van een bepaalde kwaliteit die ik zelf met mijn gewone bewustzijn niet geproduceerd kreeg. Ik zou zelf ook nooit op die antwoorden gekomen zijn, terwijl ze zo logisch waren als ze 'binnenkwamen'. Een onbetwistbare, heldere logica.
In mijn opinie is God mezelf dus op het hoogste nivo (en geld dat voor iedereen, niet alleen voor mij). Tussen mij en dat hoogste deel zitten allemaal lagen van bewustzijn die er soms tussen kwamen met de antwoorden. Dan riep de ene laag ‘ja’ en de andere laag ‘nee’ als antwoord op een vraag. Het is een zoekwerk geweest om te achterhalen of ik de 'hoogste' of zuiverste laag te pakken had bij een antwoord. Soms was het duidelijk door het soort antwoord, soms moest ik nog even verder graven.
Ik ontdekte dat ik geen zuiver antwoord kreeg als ik zelf vastzat ergens in. Bijvoorbeeld als ik een attachment ergens aan had. Dus het werd ook een zoektocht in nog meer loslaten en nog meer ‘ok’ zijn met alles.
'Freedom is just another word for northing left to loose', dat ervoer ik heel sterk daarin: hoe 'vrijer' ik was, hoe beter m'n connectie met het zuiverste stuk van 'mezelf' was.
Mijn man gedeidde niet in Australië. Ik had er totaal geen doel, maar gedeidde extreem goed.
Op een gegeven moment heb ik hem toen voorgesteld een Vipassana (10-daagse stilte meditatie) te doen om te voelen wat de beste volgende stap was voor hem en dan zou ik me daar ook bij neerleggen (bij zijn beste stap).
Daar kwam toen Nederland uit.
Ik voelde, helaas, dat dit klopte. Want Nederland was voor mij geen makkelijk land om mezelf in te zijn. En uit meditatie begreep ik dat dat nu juist wel de bedoeling was. In Nederland mezelf te gaan zijn. Volledig trouw zijn aan mezelf, daar niet in te schipperen ten koste van mezelf.
Zoals de mensen die me kennen weten, ben ik hier volledig voor gegaan. Eerst met strijd, toen met minder strijd. Eerst meer naar buiten gericht en toen (nu) meer naar binnen gericht. En meer en meer met/ in mezelf.
Nederland betekende voor mij hard werken, terwijl Australië een eeuwige, zonnige, vriendelijke en zachte vakantie was.
We zijn nog even in Australië in dit verhaal;
Want ondanks dat ik zeer gehoorzaam ben aan 'mezelf', had ik geen zin om naar Nederland te gaan en dit te gaan leven. Dus ik stelde mezelf in meditatie de wanhopige vraag; is Nederland de eindbestemming? Het duurde een hele tijd voordat ik uit de wanhoop kwam en het antwoord kon horen. Het antwoord was ‘nee’. Ik vroeg toen; ‘waarheen dan na Nederland’ en het antwoord was; ‘wat dacht je van Ecuador?’
Ja, dat was een goeie. Wat dacht ik van Ecuador? Eigenlijk niet zoveel. En eerlijk gezegd wist ik ook even niet waar het lag. Dus ik heb toen de bosatlas erbij gehaald om te zoeken, daar op de keukenvloer in Emerald Beach, terwijl mijn man nog op de terugweg was van de Vipassana en ik even alle hoop verloren had en nu vaag weer wat zag glimmeren.
We hebben sindsdien mijn meditatie gevolgd in alles. Zo kozen we vanuit Australie onze auto (a 500 euro, die nog steeds perfect rijd en waar we alle 6 inpassen) En op de woonplek in Zutphen. De scholen en de wisseling van scholen, de manier waarop ik werk en wat ik nog meer ging doen, etc.
Toen we uit Australië vertrokken in 2012 had ik het jaar 2018 'gekregen' als ingeving voor ons vertrek naar Ecuador. Wat we daar gingen doen interesseerde me eigenlijk niet zoveel op dat moment. Het leek nog zo ver weg.
Maar gaandeweg de jaren hier, kwam Ecuador dichterbij. Ook het tijdstip verschoof van januari 2018 naar september 2017. Ik kreeg de indruk dat er ook een link zit met de wereldsituatie. Maar welke link weet ik niet.
Wat gaan we daar doen? Ik heb geen duidelijkheid daarover. Hetgeen het meest resoneert is een visioen wat ik in 2009 heb gehad toen ik zelf een Vipassana deed (het zwaarste, moeilijkste wat ik ooit in m'n leven gedaan heb trouwens. Je word helemaal gek van je zelf. Al binnen 1 dag!!!!) Daarin zag ik een stuk land waar we met meerdere mensen woonden, op een berg, in het midden een enorme tuin, dieren, een grote hal. Soort gemeenschapsruimte. Een soort community die wel werkt (i.t.t. alle community's die niet werken).
Ik liep daar over het land en zag m'n dochter, die ongeveer 16 jaar was en aan het dansen was in de open hal. (ze was in 2009 7 jaar, dus ik kreeg een goed beeld van hoe ze eruit ging zien en ik zie nu dat het wel klopt)
Ik zal in een andere blog wat uitgebreider op dit visioen ingaan.
De plek waar we naar toe gaan, op basis van de meditaties, is gek genoeg een verzamelplek van hippies en expats. Het heet Vilcabamba en ligt op de Andes, waardoor het klimaat doenbaar is (hele jaar 20-25 graden). In de jaren 50 blijkt het in Readers Digest te staan als ‘the valley of longevity’, omdat veel mensen ouder werden dan gebruikelijk, daar.
Of dat nu toeval was, de waterkwaliteit, de luchtkwaliteit, een energie in de grond, geen idee. Maar dat is de plek. De grond is daar natuurlijk duurder doordat er allemaal rijke gepensioneerde Amerikanen zijn gaan wonen, wat eigenlijk wel jammer is. Maar blijkbaar is het simpelweg de juiste plek.
Write a comment